Verhaal van een lichtkind

Plaats reactie
Mirre
Gevorderd paramiepje
Berichten: 462
Lid geworden op: 13-09-2010 21:20

Verhaal van een lichtkind

Bericht door Mirre » 16-10-2010 10:49

Een jongen die op aarde ruime twee jaar was geworden.
Hij vertelde: 'Ik koos voor een familie waar de haat zich had vastgezet. Het was als een ingevreten corrosie.
Zij wisten niet meer wat een leven was zonder haat. Het was een leven in Amerika. Als ik het woord haat noem, dan denk je misschien aan een heel extreem gedrag, maar zo was het niet. Deze haat was oud en zodanig geîntegreerd dat het een manier van leven was geworden, al generaties lang.
In elke gedachte en handeling ging het vooral om alles wat anders was. Wij en zij. In alle geledingen van het leven speelde gescheidenheid een rol. Opvoeding, religie enz.

Alles wat anders was, werd veroordeeld en met haat benaderd.
Ik incarneerde kort na 11 september 2001. Het hele land was in rep en roer en het 'wij en zij' was gesprek van de dag. Het hield een hele natie bezig, of beter gezegd de hele wereld. Ik incarneerde welbewust en ik was anders.

Ik werd geboren met het syndroom van Down.
Mijn ouders waren jong, hoog opgeleid en dikke tweeverdieners. Zij kwamen uit families waar de haat een ingevreten fenomeen was. Op een moment dat veel ineenstortte in Amerika, stortte hun wereld ineen met mijn komst.
Kort na mijn geboorte moest ik een aantal operaties ondergaan. Mijn ouders probeerden mij te negeren, weg te stoppen. Ik mocht er niet zijn. Mijn moeder duwde mij weg, mijn vader keerde zich af. Zij toonden mij niet aan hun vriendenkring en gingen niet met mij wandelen. Open als ik was, nam ik elke gedachte van hen waar. Mijn vader heeft een aantal malen een sen in mijn bedje gelegd in de hoop dat ik zou stikken.
Tot die tijd had deze man mij nog maar tweemaal in zijn armen gehouden.
Ik zag en voelde zijn strijd.
Hij haatte mij om mijn anders zijn, mijn imperfectie, zoals hij dat zag.

Mijn moeder zocht koortsachtig naar een goed tehuis en beweerde niet voor mij te kunnen zorgen. Zij bracht mij bij mijn grootouders en wierp zich op haar werk en was weinig thuis.

Bij de grootouders gebeurde precies hetzelfde en ook de andere kinderen van de familie reageerden met afschuw en afwijzing op mij.
Zij namen een verzorgster in dienst, een wat oudere vrouw van Mexicaanse afkomst. Zij praatte met mij en verzorgde mij. Zij zong liedjes vor me. Zij schaamde zich een beetje voor haar werkgevers die zo liefdeloos men hun zoon en kleinzoon omgingen.

Altijd was daar mijn geestelijke begeleider die nooit van mijn zijde week. Ik was mij volledig bewust van zijn aanwezigheid en voeld me gesteund in mijn missie. Op moeilijke momenten waren er meer begeleiders, dat was belangrijk voor mij. In het ziekenhuis, waar veel ouders bij hun zieke bleven, was ik alleen met het verplegend personeel. Zij waren warm en liefdevol voor mij. Hun écht-zijn werd door mij gevoeld en gezien. Mijn ouders lieten het geschenk liggen dat hun gegeven was.
In de maanden dat ik in en uit het ziekenhuis ging, spitste de toestand in Amerika zich toe. De haat ten opzichte van 'anders zijn' laaide op in deze grote familie. 'De oorlog tegen het terrorisme' vormde het gesprek van de dag.

Ik werd soms erg verdrietig als ik hun negatieve energieen met elkaar zag vermengen. Waren mensen zich maar bewust dat elke jonge het energieveld van de mensen om hem of haar heen kan zien. Alleen het energieveld van mijn kindermeisje was prettig om te zien en voelen.

Op een bepaald ogenblik kreeg mijn vader een ernstig auto-ongeluk.
Hij raakte zwaar gewond en leek het ongeval niet te overleven. Hij kreeg BDE (een bijna-dood-ervaring) en lag een week in coma.
Op dat moment kon ik hem bereiken. In de geest stelde hij zich open voor mijn liefde. Later wist hij niet goed of onze gesprekken een droom of echt waren geweest. De grote familie beleefde een angstige tijd en bracht veel tijd aan zijn bed door. Er gebeurde veel met hem in die tijd. Mijn vader was hun jongste zoon en de oogappel van de familie. Toen hij ontwaakte uit zijn coma was het eerste dat hij vroeg zijn zoon te mogen zien. Zijn ongeluk en BDE hadden hem veranderd.
Direct hierna begon hij te spreken over zijn BDE en zijn gedachten daarover.

Het was nog geen tijd om te gaan, er lag nog een taak, zo was zijn diepgaande overtuiging.
Hij besefde nu dat ik niet voor nies op zijn pad was gekomen en begon letterlijk aan een nieuw leven. Zijn bijna-dood-ervaring leerde hem dat hij zijn houding ten aanzien van 'anders zijn' diende te veranderen. Tijdens de week van zijn coma verdiepte deze boodschap zich. Wat hij aan het einde van de tunnel had ervaren, had een verandering op diepgaand niveau teweeggebracht. Hij pakte de inzichten op die hem gegeven waren. Zijn fysieke herstel duurde een jaar. Naast mijn Mexicaanse nanny zorgde hij voor mij, we hadden elkaar ontdekt en ik hoefde alleen maar te 'zijn'. Langzaam begon mijn moeder mij te accepteren. Zij trad in contact met andere ouders van kinderen met het syndroom van Down. Zij begon heel langzaam te begrijpen dat deze kinderen licht binnenbrengen, onvoorwaardelijke liefde.

Er is veel doorgegeven materiaal hierover, en voorzichtig begonnen mijn ouders ook hierin te lezen. Op mijn tweede verjaardag was er in de familie een duidelijke verandering te bespeuren. Men speelde met mij enmijn grootmoeder nam mij steeds vaker op de schoot. Ik kreeg prachtige cadeaus. Het was een fijn verjaardagsfeest.

Toen hun acceptatie volledig was, overleed ik aan een acute hartstilstand. Ik was twee jaar en drie maanden geworden. De ontreddering was groot maar de verandering die zij allen zelf op zielsniveau zo graag wensten, was ingezet.

Mijn vader, die na zijn BDE gevoeliger en meer open was geworden, kon ik na mijn stoffelijke vertrek bereiken. Ik bezocht hem een aantal malen terwijl hij in bed lag. Ik liet mij zien zoals ik was in mijn leven als zijn zoon. Mijn bezoek was fijn voor hem. Bij mijn laatste bezoek liet ik mij zien zonder de gelaatstrekken van het Syndroom van Down. Hij wist dat ik het was, hij huilde. Later is hij hierover gaan lezen en besefte beetje bij beetje dat mijn ziel heel was. Na zijn ernstig ongeluk dacht hij veel na over 'anders zijn', vooral toen het erop leek dat hij voorgoed gehandicapt zou zijn. Hij herstelde langzaam maar voorspoedig. Veranderingen gaan soms heel plotseling, zoals bij een BDE en een dergelijk ongeluk. De rest gaat soms heel langzaam. Het is geen knop die je omdraait. Dit is een proces van een hele groep zielen en zoals het zo vaak gaat, trekt de één de ander mee. Hun verandering gaat geleidelijk aan verder. Ik bereid me nu voor op een incarnatie in een islamitische familie, samen met zes anderen lichtzielen.

Plaats reactie