Pesten overwonnen
Geplaatst: 14-02-2011 18:32
Op de basisschool en de middelbare school ben ik veel gepest geweest.
Een van die pestkoppen kwam in mijn droom, maar had verschillende trekjes en verschillende uiterlijke kenmerken van al die pestkoppen bij elkaar.
Hij zat op een bankje in de gymzaal en lachte gemeen en ik voelde de boosheid maar ook een soort medelijden voor hem opborrelen. Ik pakte zijn gezicht beet met mijn rechterhand, onderhands, zodat zijn wangen wat werden samengeperst en zijn gezichtsuitdrukking veranderde erg plots. Hij voelde wat ik voelde.
Ik ben het zat, zei ik. Ik ben jou zo ongelooflijk zat. Je haalt je plezier uit het pesten van mij en anderen zodat jij je beter voelt, maar voel je je nou echt wel beter? Volgens mij niet, volgens mij zit je nog altijd met jezelf in je knoop en heb je het de rest van je leven nodig om mensen onder je duim te houden. Niemand gaat je dan echt aardig vinden, behalve andere pestkoppen en mensen die bang voor je zijn, meelopers. Wil je dat soms?
Uiteindelijk kan ik je maken en breken. Ik ben anders en dat is alleen maar goed. Ik sta hierboven, ver boven. Wat jij met je leven doet moet je zelf weten, van mij mag je het weggooien, maar onthoud wel wat ik tegen je gezegd heb. Als je nog maar een keer iets bij me probeerd, dan zwaait er wat.
Ik schudde even met mijn hand zodat zijn hoofd heen en weer ging. Onmiddellijk zag ik zijn gezichtsuitdrukking weer veranderen, naar schuld.
Hij moest niet om mijn woede lachen, hij voelde al mijn pijn die hij me bezorgd had plus die van hemzelf. Ik zag hem letterlijk instorten, van binnen. Hij wou dit zelf niet meer. Ik glimlachte naar hem en voelde een golf van vergeving door me heen stromen, hij glimlache terug en ik werd met een gevoel van overwinning wakker.
Een van die pestkoppen kwam in mijn droom, maar had verschillende trekjes en verschillende uiterlijke kenmerken van al die pestkoppen bij elkaar.
Hij zat op een bankje in de gymzaal en lachte gemeen en ik voelde de boosheid maar ook een soort medelijden voor hem opborrelen. Ik pakte zijn gezicht beet met mijn rechterhand, onderhands, zodat zijn wangen wat werden samengeperst en zijn gezichtsuitdrukking veranderde erg plots. Hij voelde wat ik voelde.
Ik ben het zat, zei ik. Ik ben jou zo ongelooflijk zat. Je haalt je plezier uit het pesten van mij en anderen zodat jij je beter voelt, maar voel je je nou echt wel beter? Volgens mij niet, volgens mij zit je nog altijd met jezelf in je knoop en heb je het de rest van je leven nodig om mensen onder je duim te houden. Niemand gaat je dan echt aardig vinden, behalve andere pestkoppen en mensen die bang voor je zijn, meelopers. Wil je dat soms?
Uiteindelijk kan ik je maken en breken. Ik ben anders en dat is alleen maar goed. Ik sta hierboven, ver boven. Wat jij met je leven doet moet je zelf weten, van mij mag je het weggooien, maar onthoud wel wat ik tegen je gezegd heb. Als je nog maar een keer iets bij me probeerd, dan zwaait er wat.
Ik schudde even met mijn hand zodat zijn hoofd heen en weer ging. Onmiddellijk zag ik zijn gezichtsuitdrukking weer veranderen, naar schuld.
Hij moest niet om mijn woede lachen, hij voelde al mijn pijn die hij me bezorgd had plus die van hemzelf. Ik zag hem letterlijk instorten, van binnen. Hij wou dit zelf niet meer. Ik glimlachte naar hem en voelde een golf van vergeving door me heen stromen, hij glimlache terug en ik werd met een gevoel van overwinning wakker.